Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Suri]

 Kamienny plac otoczony bogato zdobionymi kamienicami. Można kupić tam mięso, ryby, pieczywo i warzywa. Nocą oświetlany nastrojowymi lampami. Na północnej stronie placu stoi ołtarz ofiarny.

[Suri]

Nikogo nie zastał napisał więc list z prośbą o pomoc.

[Ryuin]

Ryuin przyszedł tu prowadzony przez Kartaginę.
Usiadł na środku rynku i spojrzał w niebo.
- Chyba w końcu znalazłem.
Obejrzał się i posłał uśmiech do kotki.

[Kartagina]

Karo szła za kocurem, kiwając ogonem na boki. Usiadła, i rozejrzała się dookoła. To jest ta Zorza? Meh.
-Ph.-stwierdziła lekceważąco, i przymknęła oczy. Co niby mają teraz zrobić?

[Ryuin]

Kot obrzucił wzrokiem brązową.
- Nie podoba ci się tutaj?... no dobra, jak na razie to nikogo nie ma, ale musimy poczekać.
Ryuin wszedł na najbliższy murek i miauknął.

[Kartagina]

Karo potrząsnęła swoim brązowym łebkiem. Nie lubiła takich miejsc. W większości wydawały jej się... Puste.
-Mrf.-nie, tutaj było jej źle.

[Ryuin]

Ryuin zmarszczył czoło.
- Ale dlaczego? Tutaj jest cicho i spokojnie... a zresztą, co się będę wtrącał. Rób co chcesz. Ja tu zostaję.
Kot zeskoczył z murka i wszedł między stado małych ptaków. Nie bały się go.
W pewnym momencie pochwycił jednego, wyszeptał mu coś do ucha i wypuścił.
Skrzydlaty odleciał w kierunku południa.

[Kartagina]

O nie, nie ma tak! Sama nie odejdzie. Kotka podeszła do Ryuina, i oparła się o jego bok. Przykleiła się do niego jak rzep do psiego ogona, i nie ma zamiaru zostać sama. Karo patrzyła się uparcie w dal. Można powiedzieć, że z jej strony był to taki mały bunt.
-Miau.-stwierdziła i uniosła lekko łebek do góry, jednocześnie mrużąc swoje zielone patrzałki.

[Ryuin]

Kot zmarszczył czoło, co wyglądało raczej zabawnie.
- Ja już nie rozumiem!
Mimo wszystko dalej obserwował ptaki, choć te uciekły na pobliskie drzewa.

[Kartagina]

Głupi kotek, nie musisz rozumieć! Powiedziała do siebie w myślach, bo tylko tak potrafiła. Potem miauknęła przeciągle, i potrząsnęła łebkiem. Zrobiła się głodna. Jej oczy zaczęły szukać czegoś do jedzenia, lecz nic nie wyszukały. Kartagina prychnęła gniewnie, i pacnęła łapką o ziemię. Kiedy była głodna, była też zła. Jak taki tygrys. Po chwili wstała, i zaczęła węszyć. Nie ma. Nic, kompletne zero. A polować po pierwsze jej się nie chciało, a po drugie zwyczajnie nie umiała. Nikt jej nie nauczył.